5 wyjątkowych ras koni, które musisz znać

Konie to jedne z najpiękniejszych zwierząt. Każdy, kto kiedykolwiek miał możliwość choć przez chwilę obcowania z końmi, jest w stanie wymienić chociaż jedną rasę konia. Do najbardziej znanych zaliczyć można konie arabskie czy mustangi.

Jakie są rasy koni? Wszystkich ras koni są dziesiątki, jak nie setki. Ktoś kiedyś naliczył ich blisko 200.  Co jednak z pozostałymi rasami? Poniżej przedstawiamy inne rasy koni, które warto znać.

Koń kłusak rosyjski

Ten suchy, atletyczny koń w typie kłusaka, występuje w takich oto dwóch odmianach: lżejszej sportowej i cięższej pociągowej.

Co możemy powiedzieć o jego cechach zewnętrznych?

Głowa jest średniej wielkości, garbonosa lub o profilu prostym, spoczywa na długiej, z reguły dobrze uformowanej szyi. Łopatki strome. Zwięzła partia środkowa często trochę płytka. Kłąb średnio wyniosły. Zad ścięty, względnie krótki. Kończyny dobre i mocne, z twardymi kopytami. Czasami występują niewielkie wady postawy. Spotyka się wszystkie maści podstawowe, ale najczęściej siwą i gniadą. Konie te są obdarzone dobrym charakterem oraz wspaniałymi zdolnościami do kłusa. Wysokość w kłębie dochodzi do około 160 cm.

Co możemy powiedzieć o historii tej rasy konia?

Należy wiedzieć, że bezplanowe krzyżowanie z rasą Standardbred mogło było doprowadzić do upadku kłusaków orłowskich, ale na szczęście w porę zorientowano się, że cechy tej imponującej rasy mogą się jeszcze okazać przydatne. Od roku 1890 zaczęto więc stosować krzyżowanie planowe. Kłusak rosyjsko-amerykański miał lepsze osiągnięcia niż rasowy kłusak orłowski. Do roku 1914 sprowadzono z Ameryki 156 ogierów i 220 klaczy, a wraz z nimi amerykańskie metody hodowli. W roku 1926 zdecydowano prowadzić planową hodowlę kłusaków rosyjskich, w roku 1928 rozpoczęto ją, a w 1949 rasa była już skonsolidowana.

Koń doński

Jest to elegancki, uszlachetniony koń stepowy, wszechstronnie użytkowy, w typie sportowym. Głowa średniej wielkości, sucha, o prostym lub lekko garbonosym profilu. Szyja prosta, czasem jelenia. Łopatki często nieco krótkie, strome. Kłąb płaski, długi, przechodzący w krótki, mocny grzbiet. Kłoda głęboka, szczupła. Zad często krótki, ścięty. Kończyny suche, nierzadko o nieco wadliwej budowie stawów. Pęciny krótkie, bez szczotek. Chody energiczne. Należy wiedzieć, że dońce są wytrzymałe w pracy. Umaszczenie mają z reguły gniade i kasztanowate ze złotym połyskiem sierści. Wysokość w kłębie wynosi od 155 do 160 cm.

Jaka jest historia tej rasy konia?

Należy wiedzieć, że populację wyjściową rasy stanowiły, wywodzące się z pnia mongolskiego, konie kałmuckich nomadów stepowych z południowej Rosji. Przejęli je Kozacy i kontynuowali hodowlę. W wytworzeniu tak zwanego konia starodońskiego brały udział konie turkmeńskie, kabardyńskie, karabachskie i orientalne. Kozacy dońscy wraz ze swymi końmi stali się sławni, kiedy ścigali armię napoleońską podczas jej zgubnego odwrotu spod Moskwy. Z początkiem XIX wieku trzej hetmani kozaccy rozpoczęli doskonalenie rasy najpierw za pomocą kłusaków orłowskich i orłowsko-rostopczyńskich, a później pełnej krwi angielskiej. Od roku 1920 prowadzono hodowlę w czystości rasy w surowych warunkach środowiskowych.

Koń fryzyjski

koń fryzyjski należy do koni z gatunku zimnokrwistych. Ich nazwa pochodzi od historycznej krainy Fryzji, kiedyś należącej do Holandii. Konie tej rasy uważane są za najstarsze konie europejskie. Z początku, jeszcze w starożytności były one najprawdopodobniej końmi leśnymi. Z czasem poprzez domieszkę krwi koni andaluzyjskich i orientalnych, stały się końmi uszlachetniony mi i udomowionymi.

Rasą koni fryzyjskich ma wyłącznie czarne ubarwienie. Konie kare, mają długą głowę o prostym profilu oraz duże, błyszczące oczy. Grzywa i ogon należą do wyjątkowo bujnych. Zad konia jest pochyły z nisko osadzonym ogonem.

Konie fryzyjskie należą do koni o średniej wielkości. Ich wzrost może dochodzić do 160 cm w kłębie. Początkowym przeznaczeniem tej rasy koni była pomoc w pracach polowych. Później były one dość chętnie dosiadanie przez rycerzy. W obecnych czasach konie te należą do koni pociągowych oraz są częstymi uczestnikami gonitw konnych. Dzięki cenionemu charakterowi swojego chodu, konie fryzyjskie często występują w defiladach oraz na arenach cyrkowych. Posiadają wyjątkowy pseudonim – perła Morza Północnego, dzięki majestatycznym ruchom oraz przepięknym wyglądzie.

Konie śląskie

Koń śląski to jeden z najcięższych koni pociągowych gorącokrwistych. Konie śląskie krzyżowano z różnymi rasami w celu wyselekcjonowania zwierząt dużego kalibru do ciężkich prac w rolnictwie, przemyśle ciężkim i górnictwie. Po wojnie pogłowie tych koni gwałtownie zmalało, dopiero w 1955r. Dzięki działaniom Ośrodka Hodowli Koni Śląskich wznowiono prace nad doskonaleniem wzorca rasy. Hodowle koni śląskich zaczęły prowadzić nowe stadniny. Zaczęto też krzyżować konie śląskie z końmi czystej krwi angielskiej w celu wyselekcjonowania konia sportowego. Powstały dwa wzorce tego konia, jeden tradycyjny śląski drugi ogólnoużytkowy. Na początku hodowli konie te przypominały rasę wielkopolską. Różnica polegała na budowie kośćca, który u koni śląskich jest solidniejszy. Obecnie hodowlą zajmuje się stadnina Książ i hodowcy prywatni. Program rozwoju obszarów wiejskich wspiera działania w celu zachowania rodzimych ras koni. Koń śląski znalazł się na liście zagrożonych zasobów genetycznych.

Konie rasy angielskiej

Konie pełnej krwi angielskiej uznawane są za najbardziej szlachetne na świecie, i krzyżówka z inną rasą gorącokrwistą uznaje się za uszlachetnianie rasy. Bardzo silnie przestrzegana jest czystość hodowlana, hodowane są bez wpływu obcej krwi. A każdy koń zarejestrowany jest pod unikalnym imieniem. Konie pełnej krwi angielskiej określane są mianem tzw. folblutów.

Dorosłe konie osiągają w kłębie 170 cm. Są bardzo wytrzymałe i szybkie dlatego zajmują pierwsze pierwsze miejsca w wyścigach. Jak konie gorącokrwiste reagują na niezbyt silne bodźce, przez co mogą być dość nerwowe.

Żywienie konia sportowego różni się od żywienia konia do pracy czy rekreacji. Dawki muszą być dostosowane do wieku i wagi. Konie wyścigowe powinny dostać pokarm łatwo przyswajalny, w małych dawkach, a częściej. Należy pamiętać o podawaniu zielonki bądź innych świeżych produktów jak jabłka, marchew. Konie wyścigowe nie mogą być zapasione gdyż tracą szybkość i werwę. W okresie zimy należy zadbać, aby podawana pasza miała wszystkie potrzebne witaminy i minerały.

Co warto wiedzieć jeszcze o koniach?

Oprócz podziału na rasy, konie można dzielić także według rodzaju umaszczeń.

Końskie umaszczenie stanowi podstawową cechę dzięki której możliwe jest opisanie konkretnej rasy koni. Zarówno ubarwienie sierści, grzywy i ogona są cechami uwarunkowanymi genetycznie. Ich rodzaj jest uzależniony od ilości pigmentu w skórze konia.

Wśród tych szlachetnych zwierząt można wyróżnić następujące rodzaje końskich umaszczeń. Do najpopularniejszych maści konia należą:

• maść siwa – jest to umaszczenie białe ale z elementami czarnymi, brunatnymi lub rudymi. W takich właśnie kolorach mogą być Końskie włosy.
• maść kara – konie o tej maści są całkowicie czarne, łącznie z grzywa oraz ogonem.
• maść gniada – konie o brązowej sierści oraz o czarnej grzywie i ogonie.
• maść srokata – o takiej mówi się gdy na ciele konia znajdują się nieregularne, białe plamy lub czarne plamy na jasnej sierści.
• maść kasztanowa – sierść, grzywa i ogon są rude lub rudopodobne np. jasnobrązowe, czerwonobrązowe.
• maść tarantowa – niewielkie i nieregularne czarne plamki na białej sierści.
• maść izabeltowa – jasnożółta sierść, z jeszcze bardziej jasna grzewa oraz ogonem.

Rzadziej spotykanymi umaszczenia mi koni są np. maść biała, bułana, dereszowata lub kremowa.

info